Stuivertje wisselen
Deze nacht ben ik de onrustige factor. Om 03:00 uur ben ik zelfs van plan, m'n e-mail te gaan checken, maar besluit toch m'n teddybeer maar weer aan te kruipen. 05:30 uur ben ik weer klaar wakker, maar als om 06:30 uur, als de wekker gaat, je kent dat wel, ben ik ver weg en niet van plan wakker te worden. Uiteindelijk zitten we toch net na 7 aan het ontbijt. Geroosterd brood met honing en een waffel met boter en suiker. Vet en suiker rijk ontbijt? Wacht maar tot je ons ontbijt van morgen hoort....

Dag 3
Deze derde dag is voor ons redelijk succesvol. We hebben een leuk en goed gesprek met een jonge vrouw op een stal in Kelowna. Zij had als groom ervaring met stallen in Duitsland en Noord Amerika, dus wist iets beter wat er te koop is in de paarden wereld. Dat maakt het gesprek enigszins gemakkelijker.
Ook geeft ze ons 2 adressen van collega's die wellicht ook geïnteresseerd zijn. Ook hier hebben we 2 leuke gesprekken. Onderweg doen we zelfs nog een privé stal aan. Per ongeluk weliswaar, maar van de buitenkant zag het er zo mooi uit! Binnen begrijpen we dat e.e.a. net nieuw is. Dit echtpaar heeft een stal voor henzelf gebouwd. 9 boksen en 20 x 50 binnen bak. Tja, altijd handig in je tuin, niet waar?
Na deze stallen besluiten we binnendoor te gaan naar Ravelstoke. Uiteraard is binnendoor in de bergen altijd gevaarlijk. Op de kaart lijkt het korter maar door het klimmen en dalen kost het vaak meer tijd en is het vaak niet eens korter. Toch besluiten we de gok te wagen, het is tenslotte ook een beetje vakantie, toch? We hebben geen spijt van onze rit. De natuur is mooi en de weg is heerlijk rustig. Na een kilometer of 30 geen enkel teken van leven te ontdekken staat er ineens een huisje, met bewoners. Jint en ik speculeren wat deze mensen nou voor werk zouden doen. Nog een kilometer of 30 later denken we er achter te zijn. Voor ons verdwijnt de weg namelijk langzaam de rivier in... “Hij werkt bij de pont!” zeg ik tegen Jint enthousiast. Even rustig als altijd, schijnt Jint daar wel mee in te willen stemmen. “En aangezien de toiletten hier ook nog eens netjes schoon zijn, zal zijn vrouw daar wellicht een baantje in hebben.” Gelukkig, geen werklozen...
We vervolgen onze weg en komen in Nakusp aan. (Nee, goed lezen, niet Nakups, maar Nakusp) Het is nog maar 17:54 uur, dus we besluiten door te rijden naar Ravelstoke. Onderweg worden we weer blij verast met een pont overgang. Helaas vaart ie echt nét weg als we aankomen rijden, en er zit, niks anders op dan bijna een uur te moeten wachten. Uitgeput komen we 20:40 aan in Ravelstoke. We besluiten eerst te eten. Lekker! Kip, met friet. Hadden we nog niet gehad deze week...
Bij Super 8 zijn geen goedkope kamers meer vrij. Bij GateAway hebben we meer succes. Ik ben helemaal in mijn nopjes. Onderweg naar Ravelstoke vertelde ik Jint al, dat ik graag in zo'n motel wil slapen die je in die films altijd ziet. Met zo'n houten veranda en al die deurtjes naast elkaar. Waar dan altijd grote schurken zich schuil houden en er druk gevochten en geschoten wordt.
Nou, heb er om eerlijk te zijn van de binnenkant niks van gemerkt. De stekker van de koelkast moest er wegens gezoem uit en iedere stap die de buren maakten, werd door ons waargenomen. Toen Jint naast me kwam liggen, steeg ik zeker 30cm op. Toch heb ik goed geslapen, maar Jint had toch wat last van zijn rug. Dat deelde hij me van 04:00 uur tot 06:15 mede. Erug gezellig! Ik vraag me af of dit niet meer komt van het rijden in onze eierdop dan van het bed. Volgens Jint zijn het nog de naweeën van het touwtrekken.

Ontbijt
Na gedouched te hebben, verlaten we ons romantisch stulpje opzoek naar ontbijt. Ik zie deze 4e dag erg uit naar een croissantje, verse jus en koffie. Helaas! Vetarm eten, kennen ze hier niet. Zelfs het ontbijt is vet. Ik probeer het meest gezonde van de kaart te kiezen. Een broodje baked ham and eggs. Kennen jullie die hamburgers van onze bbq? Nou, zo ziet het eruit, en zo smaakt het ook. Het zielige klein plakje tomaat is het enige vitamine rijke wat ik kan vinden. Daarbij word een aardappelrosti plakje geleverd. En uiteraard Heinz ketschup! Snappen jullie nu waarom de mensen hier enigszins mollig uitgevallen zijn (wat zeg ik dat toch weer netjes, niet dan?). Nou, ik niet! Nee,snap niet dat ze niet nog veel dikker zijn! Het ontbijt valt me zwaar, maar bij gebrek aan beter werk ik het toch naar binnen. Jint geniet echter met volle teugen van zijn broodje baked bacon and eggs.

We vervolgen onze reis richting Golden om van daaruit door het Nationaal Park Benff, welke we in eerste instantie wegens $ 130,- wilden omzeilen, door te reizen naar Calgary. Bij Lake Louise gaan we even van de weg om de Lake en hotel te bezichtigen. Volgens Jint het wachten, in de 1 km lange file, de moeite waard. Boven aangekomen, dienen we $ 19,60 te betalen. Voor deze $ 19,60 kunnen we het gehele Nationaal Park bezichtigen én doorrijden! Geen $ 130,- dus, zoals mijn liefste beweerde. Schat is het toch, maar bij tijden, zou je hem achter het behang plakken.
Bij de Lake aangekomen is het koud. 7°C geeft de auto aan. Hmmm, ik ben niet echt blij met deze onverwachte kou. Welke vrouw eigenlijk wel? Goed, mijn Stal “Paula de Jong” jas komt aan en vol goede moed en inzet, compleet gewapend met camera, vervolg ik met Jint de weg naar de Lake. Ziet er leuk uit, maar niet adembenemend. Ben nu eenmaal niet zo snel onder de indruk van natuur. In Oostenrijk, Turkije, Kreta en Cyprus al heel veel mooie natuur gezien. Het grote hotel wat er staat maakt wel indruk op me. Niet omdat hij zo vreselijk mooi is, maar ik bedenk me direct wat een nacht daar wel niet moet kosten en dat ik me verbaas dat er blijkbaar toch heel veel mensen zijn die dat er voor over hebben. Jint kijkt omhoog: “Het moet toch geweldig zijn als je 's ochtend de gordijnen opentrekt en dit als uitzicht ziet.” Ha, romanticus is het toch. “Hmmm, zie liever een groene vallei met grazende paarden.” antwoord ik hem eerlijk droog. “Tja, zou ook weer niet!” zegt mijn liefste moedeloos. Na 40 meter om de Lake heen gelopen te hebben, vind ik het welletjes geweest. We slenteren hand en hand terug, verdiepen ons her en der nog over wat buizen, informatie borden en mensen en stappen weer in onze mega auto.

Tijd
We vervolgen onze weg en komen er achter dat we een tijdzone zijn gepasseerd. In plaats van dat het bijna 11 uur is, blijk het ineens bijna 12 uur te zijn. Dat is een tegenvaller op ons geplande schema, maar je, dat is overmacht. Onderweg worden we met een gangetje van 120 km p/u ingehaald door 2 vrachtwagens met opleggers. “Unbelieveble” roept Jint weer standaard. Doch hoor ik een licht jaloerse ondertoon.
We willen bij Calgary naar Spruce Maedows. Op de diverse bezochte stallen, vroegen mensen ons of we daar heen gingen. Na informatie via internet achterhaald te hebben, blijkt daar dit weekend een concours te zijn. Ondanks dat er vandaag geen competities gepland zijn, willen we wel aan gaan. Er zullen vast mensen zijn, die wellicht geïnteresseerd zijn in onze paarden.

Dit blijkt tegen te vallen. Het immens grote park, is op wat personeel na uitgestorven. Een medewerker verteld ons dat de paarden die avond aan komen, waarna er de zondag een provinciale competitie is. Woensdag t/m zondag zijn de Masters. We zijn dus gedwongen tussen woensdag en zondag terug te komen.

We vervolgen onze reis naar Red Deer. Hier brengen we een bezoek aan Tiemen en Uilco. Hoe meer we Red Deer naderende hoe drukker en enthousiaster mijn liefste wordt. Kort overvalt me een ongerust, naar gevoel aan. Hij is zo gek op dit stukje van de wereld. En ondanks ik hem nooit gevraagd heb bij mij of voor mij in Nederland te blijven, voel ik me toch schuldig dat hij momenteel niet hier zijn toekomst kan beginnen. Ik probeer het nare gevoel te verdringen en probeer maar blij te zijn voor hem.
Bij Uilco en Tiemen aangekomen nestelen we ons in de garage. Hier gaan de gesprekken al snel over in, in mijn ogen, dom mannen praat, zonder inhoud. Ik heb echter een interessant gesprek met de boer en zijn zoon over de verloren oogst wegens hagel en over de verzekering en hoe dat ongeveer in zijn werk gaat. Ben altijd al erg nieuwsgierig geweest naar de verschillen in culturen en landen en mijn hersens werken als een spons. Ik neem graag alles in me op, om wijzer en geleerder weer huiswaarts te gaan.

Lief hondje
Er is die avond een feest in Ponoka en daar zijn de heren van plan naar toe te gaan. Omdat mijn liefste niet al te veel avond eten genuttigd heeft, doet de alcohol al iets te goed en te snel zijn werk. Met Uilco achter het stuur en Jint er als een jonge puppie naast, houden Tiemen en ik, achter in de dikke Dodge, ons hart vast. In Ponoka aangekomen zijn de beide heren losgeslagen. Na de, in mijn ogen veel te dure entree van $ 70,- p/p betaald te hebben, lopen de aangeschoten pubers met spijkers onder de oksels naar binnen. Als een stel opgefokte haantjes lopen ze het terrein in de ronde. Ik heb die avond niet zoveel meer aan mijn liefste. Ik schijn als sneeuw voor de zon verdwijnen te zijn. Ik troost met met de gedachte dat het de leeftijd wel zijn. Wel vraag ik me opnieuw af, of hij niet hier zijn toekomst zou moeten gaan beginnen.
Het is nog geen 01:00 uur als mijn liefste door de drank haast niet meer aanspreekbaar is. We besluiten maar naar huis te gaan. Omdat Uilco ook aardig drank genuttigd heeft, mag ik de bestuurdersstoel van de dikke Dodge vol gebreken beklimmen. Uiteraard wordt  een ieder veilig thuis afgezet.

We vertoeven deze nacht in een stacaravan. Een mooi, groot, luxe exemplaar. De volgende ochtend mis ik echter de VERWARMING!!!

Jint besluit al eerder onze stacaravan te bestijgen dan ik. Ik volg hem een minuut of 10 later. Onderweg moet ik uit mijn auto nog iets halen. Als ik bij de auto sta, slaan de honden aan. Oh jee, denk ik, voorzichtig doorgaan met wat ik zocht. Als ik de kofferbak dicht sla, rennen de honden me tegemoet. Niet erg gesteld op vreemde honden, omdat ik weet hoe de mijne bij het donker kunnen zijn, spring ik veilig de auto in. Ik verwacht dat de honden vanzelf weer terug gaan naar waar ze vandaan kwamen, zodat ik snel veilig naar de caravan kan rennen. Helaas! Uiteraard! De honden schenen het nodig te vinden om pontificaal voor mijn auto te gaan liggen! Daar zit je dan. Na Uilco en Tiemen gewatchapped te hebben en niks terug te ontvangen, probeer ik het zelfs hopeloos verloren nog bij Jint. Helaas, niemand die antwoord. Na een minuut of 15-20 vind ik het welletjes geweest. Ik besluit de deur eerst op een kier te doen en lief, vrolijk tegen ze te praten. Ze reageren goed en beginnen te kwispelen. Als ik nog iets vrolijker doe beginnen ze als labradors, (maar zo zien ze er echt niet uit!) rond te huppelen. Ik waag op mijn manier mijn leven, nou ja, mijn geliefde achterste dan, oke, oke, alleen mijn handen wellicht, uit de auto. Tjonge, jonge wat zijn ze blij dat hun lang beveiligde vrouwspersoon eindelijk uit de auto komt. Ze springen om mee heen, zo vrolijk. Ik vind het tafereel echter alles, behalve vrolijk. Wanneer ik dit typ kan ik er ook wel weer om lachen. Maar goed dat niemand me in die auto heeft zien zitten...

Woensdag 29 augustus 2012:
Terwijl Paula al onderweg is met Jinze naar Schiphol zorg ik, Linda, dat ik om 10:00 uur op stal ben voor de laatste check van de paarden want om 11:00 uur komt de dierenarts van de nVWA voor de check en certificaten voor de paarden naar Taiwan. Marc en Heleen komen ruim voor 11:00 uur ook aan, want ja de vrachtwagen moet wel weer terug van Schiphol naar Buitenpost :-).
Zoals altijd komt er bij de nVWA dierenarts wat tussen en is hij wat verlaat. Na de check begint het invullen van de documenten. Dat neemt wat tijd in beslag en vervolgens belt zowel de agent in Nederland als in Taiwan om met spoed contact op te nemen om de documenten te mailen ivm importdocument en we zitten met tijdsverschil….. Dat is dan even stressen, maar ook dat komt weer goed. Dan de paarden opladen en richting Schiphol, ware het niet dat Arianefee het totaal niet in de kop heeft om op de vrachtwagen te stappen en ons koude kikkerlandje te verlaten. Na een klein half uurtje staat ze er dan eindelijk op en om 14:30 vertrekken we eindelijk naar Schiphol waar we om 17:00 uur worden verwacht. De routebeschrijving naar het cargo terrein van Schiphol staat prima op papier, maar de route op de bebording bij Schiphol laat nogal te wensen over, tenminste, als je niet bekend bent en tja met een truck is zo lastig parkeren hè of onder een slagboom door te gaan. Na wat links en rechts te hebben gereden komen we uiteindelijk op de plaats van bestemming. Achter in een grote hal staat een de container waar we de paarden in moeten overladen. Bominka en Jumper S gaan er zo in, Arianefee heeft iets meer overredingskracht nodig, maar stapt er gelukkig ook gauw op.  Het voer en drinken wordt ingeladen en dan rollen ze met container en al de deur uit, samen met Jenny de groom die hun tijdens deze trip zal begeleiden. Ik word door een medewerker van het bedrijf naar de passagiersterminal gebracht alwaar mijn vlucht om 20:40 uur zal vertrekken. De paarden gaan iets eerder weg en wel om 20:20 uur. Heb dus nog even tijd om langs de Mc Donalds te gaan alsmede de taxfree shops ware het niet dat ik overgewicht heb. Nee zelf niet maar mijn bagage. Logisch want de hele administratie en promotie van HORFA Shanghai - China zit ook al in mijn koffer. Daar vlieg ik namelijk vanuit Taiwan naar toe op woensdag 5 september en laat er nou net een hééééle lange rij staan bij de balie waar ik zijn moet om dat te melden. Natuurlijk is er ook maar 1 balie open. Tref ik weer. Als ik aan de beurt ben heb ik het idee dat de dame aan de balie me wat meewarig aankijkt. Als ik later in de toiletten ben merk ik waarom. Na al het laden en lossen is mijn gezicht nogal smoezelig en heb ik wat bloed op mijn broek afkomstig van mijn vinger die tijdens laden van Arianefee even kort achter de stang klem bleef zitten. Gauw maar even wat water over mijn gezicht heen en dan richting douane. Dag mevrouw, dag meneer, waar gaat de reis heen? Naar Taiwan meneer. Helemaal alleen mevrouw? Ja, helemaal alleen, nou ja niet helemaal alleen maar met 3 paarden die inmiddels op een ander vliegtuig staan. Goh wat leuk! En in plaats dat er verder naar mijn papieren en bagage wordt gekeken gaat het gesprek  over het hoe en waarom en zo kan het dus gebeuren dat je nog net tijd hebt voor een milkshake en twee honing wraps alsmede de laatste berichten op de telefoon uitleest en je richting gate gaat.

Donderdag 30 augustus 2012:
Na een vliegreis van bijna 12 uur land ik donderdag 15:00 uur plaatselijk tijd in Taiwan – Taipei. Als ik mijn telefoon aanzet zie ik op de sms dat de chauffeur iets vertraagd is, dus ik loop op mijn dooie gemakje naar buiten. Lang hoef ik niet te wachten want de chauffeur merkt mij eerder op dan ik hem. De agent heeft dus een goede persoonsbeschrijving van mij gegeven. Taipei  is relaxter dan Shanghai merk ik qua verkeer e.d. Ook de natuur is iets anders en hoewel China denkt dat Taiwan bij hen hoort denken de Taiwanezen daar heel anders over. Zo hebben ze overal vrij internet, hun eigen Taiwanese dollars en ook de vrijheid van spreken is anders merk ik, opener.. Ik word van het vliegveld naar de stal gereden die tijdens de QT periode in Taiwan zorg draagt voor de paarden. Dit is een korte rit van ongeveer 10 minuten. Op de stal hoor ik dat de paarden zijn vertraagd en rond 16:30 worden verwacht. We drinken wat en zullen dan weer naar het vliegveld gaan om de paarden op te halen.
Op het vliegveld maak ik kennis met een andere staleigenaar die de paarden zal gaan vervoeren. Oeps dat is even schrikken als ik de truck zie…..ziet er uit als de aanhangwagen waar ze bij ons koeien achter de trekker in vervoeren maar dan in een iets slechtere staat van onderhoud en zo moeten we straks door de stad. Als ik vraag waar de paarden worden opgeladen is het antwoord: hier.  Mmmm dat is dus tussen de plaats met de pallets vol groenten, fruit en andere dozen en pakketten,  heftrucks die links en rechts om ons heen jagen, vrachtwagens, auto’s en het heerlijke geluid van opstijgende en landende vliegtuigen. Ach er zijn mindere dingen toch? Na een tijdje hoor ik dat de paarden zijn aangekomen en als ik door de hal loop zie ik idd midden op het vliegveld achter een vliegtuig de container staan. Schijnbaar zijn de paarden minder onder de indruk van het harde geluid van het vliegtuig dat naast hen bromt dan ik want ze staan heel rustig doch nieuwsgierig erbij zie ik aan de hoofdjes. Ik ontmoet ook Jenny weer, weliswaar aan de andere kant van de rode lijn van de hal die we beide niet mogen passeren, maar ach zo kunnen we toch praten. Ze is verbaasd dat ik er al ben. Jenny verteld me dat de vlucht goed is verlopen en dat de paarden normaal hebben gegeten en gedronken. Ze zwaait met gedag en crost samen met een douanebeambte in de Isuzu weer over het vliegveld heen om de terugreis te aanvaarden. Ondertussen kan en mag ik niet bij de container komen, maar ben natuurlijk razend nieuwsgierig. Na lang wachten komt de container dan eindelijk de terminal in. Doch het is schone schijn want ook hier weer wachten, wachten, wachten. Er wordt gediscussieerd waar te ontsmetten en af – en op te laden. Ondertussen zie ik 3 paar paardenoortjes steeds nieuwsgierig heen en weer bewegen tussen alle drukte. Apart hoor zo’n container tussen al die pallets. De medewerkers van de hal zien dit schijnbaar ook niet alle dagen want er wordt druk gefilmd en gefotografeerd met de smartphones. Eindelijk is alles in orde bevonden en gaat de container op de trolley naar beneden alwaar de paarden kunnen worden afgeladen en gelijk weer kunnen worden opgeladen op de truck. Ik neem aan dat de transporteur dit gaat doen want er wordt mij verteld dat hij  ‘well experienced. Ik zie iedereen kijken en tja en daar sta je dan. Wat wordt er van mij verwacht? Alles dus. Terwijl de heren de schotten losmaken, haal ik de paarden 1 voor 1 van de container en laadt ze op de truck. Bominka gaat braaf als eerste, dan twee stangen er tussen en Jumper S volgt tja en dan Arianefee…. ….Deze dame is het er absoluut niet mee eens dat wij haar vanuit het koude kikkerlandje naar het snikhete Taiwan hebben gebracht en ondanks dat haar vriend en vriendin haar enthousiast roepen blijft de dame stokstijf voor de klep staan. Geduld is dan wederom een schone zaak en dat vertel ik ook de mensen om mij heen. Relax please. Laat mij maar even mijn gang gaan. Ik weet dat als ze er voor staat ineens aanstalten gaat maken en dan met een enorme sprong er op gaat.  Rustig aan neem ik haar mee en na een paar er voor weglopen,  stapt,n nou ja, jumpt ze erop!! Dan gauw de klep dicht en richting QT stal. Die is gelukkig vlakbij, dat wil zeggen een kleine 30 minuten rijden door en uit de stad. Ik ga er van uit dat mijn reis hier eindigt en dat ik richting hotel ga, maar nee. Ze willen dat ik mee ga naar de QT stal en mee help de paarden af te laden. Okay no problemo. Nadat we ons hebben aangemeld, van onder tot boven zijn ingepakt in plastic pakken bij 40⁰ C en door de ontsmettingsruimte zijn gegaan, haal ik de paarden van de auto en zet ze in een stal wat je kan vergelijken met een gevangenis. Alles dicht en overal tralies. Doch ruim van opzet ongeveer 4,5 bij 4,5 een grote waterbak én een enorme hoeveelheid bodembedekking. Dat heb ik wel eens anders gezien in Azië.  De paarden roepen uiteraard naar elkaar, maar als ze eten en drinken krijgen gaat hun interesse al gauw daar naar uit. Dat geeft me een goed en gerust gevoel. De jongeman aldaar zegt dat hij goed voor de paarden zal zorgen en als er wat is gelijk met de dierenarts contact op zal nemen. Ik kleed met weer uit en heb het idee 5 liter lichter te zijn  niet geweten waar je allemaal kan zweten haha!! Als ik denk dat het erop zit heb ik het mis, want we gaan naar de stal waar ik vrijdag en zaterdag zal zijn en verschillende mensen zal gaan ontmoeten die wat met paarden uit Nederland willen doen. Tuurlijk kan dit niet zomaar, nee er moet ook eerst gegeten en gedronken worden en dat doe ik dan ook maar. Uiteindelijk is het bijna 00:00 uur als ik mijn hotelbedje inrol. Wordt vervolgd!!!

Voorbereiding
“Heb je zin in Canada?” vraagt Jint me vrijdag. “Jazeker!” Zeg ik volmondig en overtuigend. En dat meen ik ook. Maar dan is het maandag... Oei, nu begint het me toch wel aan te vliegen. Heb nog lang niet alles geregeld.
M'n moeder, Hylke en Mariethsa nog lang niet alle instructies gegeven over de paarden en de schapenkeuring van 8 september. En de voorbereidingen die getroffen moet worden voor de naderende wedstrijden. Moet de financiën nog overdragen aan Linda. De advertenties op internet nog aanpassen, anders wordt ik straks gek gebeld in Canada.
Wat een stress om weg te komen, tjonge, jonge. Maandag en dinsdag heb ik er hoofdpijn van.
Maar na dinsdagavond de laatste overhandigen gedaan te hebben, lijk ik toch alles met een gerust hart achter te kunnen laten.

Nachtelijk gesprek
Het is woensdag nacht 10 voor 3 als mijn telefoon gaat. Een opgewekte, zorgzame moeder aan de andere kant van de lijn. “Ben je al wakker?” “Ja, mam, nu wel.” “Al uit bed?” “Nee mam, nog niet.” “Op tijd zijn hoor, papa is er zo” “Ja mam.” Hmmm, pap zou er toch half 4 zijn, dan heb ik nog 40 minuten! Tijd in overvloed! Zou m'n tas nog in kunnen pakken als ik dat niet gedaan had. Denkt m'n moeder nu echt dat we ons zouden verslapen? Jint heeft 2 wekkers gezet en ik 3. Alleen gaat de eerste pas om 10 over 3. We hebben 's ochtends niet zoveel tijd nodig.
Jint krijgt niks mee van het nachtelijk gesprek van mij en mijn moeder. Die bevindt zich al die tijd nog ver weg in dromen land. Wat is dat toch met die mannen? Hebben die geen vrouwelijke intuïtie???
Uit bed, dan maar, aankleden, borstel door mijn haar en ondanks het vreemde nachtelijke uur, gewoon ontbijten met 2 stukjes brood met veel boter en beetje hagelslag en een groot glas koude melk. Tja, sorry, ik moet gewoon mijn ochtendlijke ritueel aanhouden ondanks het vreemde tijdstip. Jint werkt ook zijn vol liefde gesmeerde boterhammen weg en zijn vers gezette koffie. Toch vreemd dat hij schijnbaar meer tijd nodig heeft zich klaar te maken 's ochtends dan mij. Ben ik nu zo snel of zijn anderen altijd zo langzaam?

Nuchter
Precies half 4 draaien de lampen van m'n vaders auto het erf op. Als ik de deur open, vraagt ie vol verwondering gelijk: “Moet dat allemaal mee?” “Nee pa, die 2 kleine tassen zijn van ons, die hele grote is van Mariethsa.” Tja, heb me er de avond van te voren ook al over verwonderd. Jint heeft uiteraard niet zoveel mee in zijn Plunje Zak. Hij haat het als ik zijn super vertrouwde Back-Pack zo noem. Maar gezien het feit dat hij alles er in stapelt en pleurt, en hier en daar wat tussen vakjes het begeven hebben, is het in mijn ogen gewoon een Plunje Zak. Maar dat Mariethsa haar tas, groter en beter gevuld is dan de mijne, brengt me toch weer aan het twijfelen. Zou ik wel genoeg mee hebben? Ik kan niet, integendeel tot Mariethsa, in 15 minuten naar huis rijden. “Ach” zegt mijn liefste, als ervaren reiziger, “Je paspoort en pinpas zijn het belangrijkste, de rest is wel te koop.” Ha ha, heerlijk, die nuchterheid. Al schuilt daarin ook een groot gevaar. Ik ben zelf namelijk ook nogal erg makkelijk aangelegd. M'n reisverzekering moet zelfs op de dag van vertrek door mijn zus nog door gefaxt worden naar van der Velde! (Laat m'n moeder het niet horen!) Maar ten op zichtte van Jint ben ik goed voorbereid. Hij heeft er (nog) niet eens één! Wie moet er op ons passen als moe-lief er niet meer is? Hmmm, nog maar niet aan denken. Gelukkig is ze van plan 114 te worden, dus we kunnen nog 54 jaar vooruit! En ach, ik hoef ook geen 5 paar schoenen/laarzen mee zoals zus-lief voor 8 dagen China. Klompen! Zolang ik m'n klompen maar mee heb!
Douane
Op Schiphol verloopt alles voorspoedig. We zijn snel ingecheckt en snel verlost van onze zware tassen. De douane kom ik, met mijn eerlijke gezicht, uiteraard zo door. Jint heeft uiteraard het één en ander uit te leggen. “Uiteraard, had niet anders verwacht.” Meld ik hem liefelijk, lachend toe.
In het zij vakje van zijn handbagage bevindt zich iets zwaars... Onder zijn eigen toeziend oog, opent de douane zijn tas en tovert het zakje met muntgeld te voorschijn. Het kleingeld wat ie op mijn advies mee moest nemen. Was al met al toch goed voor zo'n $ 100,-. Zonde om achter te laten, toch?
In de Tax-Free shop slaan we sigaretten voor mij, shag voor Jint en Berenburg voor Jint zijn, uit Nederland afkomstige werkgever, in. Zo, dat was 5 minuten winkelen. Heel even kijken we nog bij de Prada zonnebrillen. Leuk zo'n brilletje, maar zelfs voor de sterk afgeprijsde prijs van € 85,- is die niet voor mij bestemd!

Werkdag 1
Om. 7:15 uur zitten we te plek. Helemaal achteraan. Uurtje later landen we in Parijs. Hier moeten we stevig doorstappen om op tijd bij onze volgende vliegtuig aan te komen die ons naar Montreal gaat brengen. Het vliegtuig vertrekt een uur te laat, waardoor we 13:15 uur, plaatselijke tijd aankomen. In Nederland is het dan 19:15 uur. We hebben echter een aangename vlucht.
Chantal staat ons op Montreal op te wachten. Ik heb haar 2 jaar geleden 2 x een uurtje gezien. Zou haar dus niet meteen herkennen. Gelukkig herkent ze mij meteen. Montreal ligt in Quebec en van ouds heer dus Frans. Ondanks dat we vage bekenden zijn, word ik welkom geheten met 2 kussen.
Omdat we een uur te laat aangekomen zijn, besluiten we onze vervolg vlucht om te zetten van die avond naar de volgende ochtend. Chantal wil ons graag 2 stallen laten zien. Omdat we nu iets meer tijd hebben, neemt ze ons ook nog mee naar een net nieuwe 3de stal. En wat voor 1! Hier is aan alles gedacht. Niet in het overdreven, maar alles in het praktische, economische en logische, doch nergens op bespaard.
Een schitterende rijhal van 25 x 60, een luxe, comfortabele kantine, een schitterend gasten verblijf met 2 slaapkamers, badkamer en keuken met inbouw apparatuur. 3 opzadel/spoelplaatsen, ruime boksen met kettingsysteem voor het uitmesten. Het enige wat ik mis, eveneens op de andere stallen, is een sproei installatie voor de rijbanen. De zomers zijn hier overwegend warm en droog. Het besproeien kost de mensen veel tijd en dus geld. Wellicht een open liggende markt?
Verder is alles ook nog eens in 'mijn' smaak. De buitenkant is wit damwand, het dak grijs. Omdat Canada hout in overvloed heeft, is binnen alles voorzien van schitterend hout. En al het schilder werk is opnieuw in een schitterende grijze kleur gedekt. Jint blijft zich maar uitdrukken, UNBELIEVEBEL! Na een keer of 30 vertel ik hem voorzichtig dat hij dit woord wellicht vaak genoeg gezegd heeft. Nog 2x zet hij in met UN waarna hij de rest van het woord in slikt. In ieders geval heeft deze stal een grote indruk op ons gemaakt. De eigenaar, een 22-jarig 'broekje' (en ik dacht dat ik met mijn 28 jong was in deze branche) is helaas afwezig wegens concours in Toronto. Maar Chantal zal onze keurig, gelikte uitziende brochure overhandigen. Een schitterende stal, op een schitterende locatie, wat ik desondanks niet zou willen ruilen voor mijn “Happy Valley” stulpje in Buitenpost!
Om 20:30 uur begeven we ons, na een heerlijke douche, op onze slaapbank bij Chantal thuis. In Nederland is het dan 02:30 uur en op onze hazeslaapjes in het vliegtuig na, zijn we dus bijna 24 uur wakker. Tevreden en voldaan vallen we binnen enkel seconden in een diepe slaap na deze leerzame dag.

Klein geld
Dag 2 begint vroeg. 04:00 uur is het wanneer Jint al enige aanstalten naast mij maakt. Tja, in Nederland is het dan 10:00 uur. Ik heb niet zo'n last van jet-lac. Gelukkig dommelt ook hij weer in, waarna hij zich om 05:15 uur naar het toilet begeeft. Hij checkt even mijn telefoon. “Je bent 3x gebeld” Oh jee, kan ik me daar weer druk over gaan maken. Naja, eerst nog maar even slapen. Om 06:30 uur is het gebeurt mei mien droktemakker. Nu krijg ik hem echt niet weer tot slapen. Nou, inpakken dan maar, bed opruimen en ons begeven naar het ontbijt. Gelukkig staat ons een 'Nederlands-achtig' ontbijt te wachten. Geroosterd brood met roomboter en Jam!
Chantal brengt ons naar het vliegveld. We bedanken haar voor haar inzet en haar gastvrijheid. Bij de gate is het weer even wachten geblazen. Ik besluit met Jint zijn overmatig klein geld een koffie met koek te halen. Met 5 rolletje van elk 20 'kwartjes' moet ik met $ 5,- toch een heel eind komen. Volgens Jint ga ik dat niet redden. Hmmm, ben gek op uitdagingen! Besluit eerst een kleine koffie te halen en wacht af wat ik moet betalen. $2,07 zijn de kosten. Shit denk ik, had ik nou ook maar die 1 en 2 centjes meegenomen... Alfin, valt mee, er moet best nog een koek van af kunnen. Ik struin het gehele assortiment af, maar helaas, geen koeken voor onder de $ 3,-. Op de muffins na!!!! Ik neem er één met witte chocola en banaan. En hij blijkt net zo lekker te zijn als ie klinkt! Trots kom ik bij mijn liefste terug. “Gelukt!” zeg ik hem triomfantelijk. “Goed zo poppie” hoor ik als altijd. De koffie is overigens zo'n kleine halve liter, dus klein was ie niet te noemen. En m'n halve muffin komt Jint te goede, omdat ie me veel te machtig is.

Koffie!
Het is 10:30 uur als het vliegtuig Montreal – Vancouver, aanstalten maakt om op te stijgen. Gelukkig, op tijd. We hebben weer een vlucht van 5.5 uur voor de kiezen. Netjes 15:30 uur landen we. Echter de plaatselijke tijd is dan 12:30 uur. Weer een mooie lange dag om mee te nemen. Zo wil ik altijd wel reizen! Wachtend op onze koffers, nuttigen we een koffie en wrap bij Jint zijn favoriete zaak: Tim Hortons. Uiteraard loop ik weer het kleingeld uit te tellen, tja, het moet toch op niet waar. Deze keer waag ik me zelfs met 'dubbeltjes' en 'stuivertjes' naar de balie.
Als onze koffers van de band af rollen, gaan we opzoek naar een auto verhuur maatschappij. Bij de eerste slagen we niet. We willen namelijk van Vancouver naar Calgary om daar de auto achter te laten. Bij Avis hebben we succes. We kunnen daar een auto huren en zelfs afleveren op iedere locatie die zij hebben en wij wensen. We besluiten de auto 2 dagen langer te huren. We proberen dan bij Uilco en Tiemen langs te gaan en kunnen dan zelfstandig naar onze eind bestemming rijden.

Autorit
Met ons pas gekochte kaart van Canada stappen we vol vertrouwen in onze FIAT 500. Daar gaat onze relatie test! Volgens mijn familie ben ik a-topografisch. En ik kan niks anders, dan dit met gebogen hoofd toegeven. Maar kaart lezen kan ik gelukkig wel! En al zeg ik het zelf, ook behoorlijk goed. Met jint achter het stuur, en ik met mijn kaarten er naast vervolgen we onze weg. En niet zonder succes. We komen met meerdere mensen in contact. Echter, de stallen van de dag ervoor schenen al meer toe te zijn aan het eventueel importeren van een Nederlands Warmbloed Paard. Doch, onze relatie heeft nog niet te lijden gehad van de omstandigheden, integendeel. We kijken terug op een succesvolle, leerzame en gezellige dag. Het is 19:16 uur als ik mijn verhaal tot zover beeindig, maar voor ons alweer 22:16. We gaan opzoek naar een restaurant, de douche en gauw ons bed, want morgen wacht ons een rit van 400 km tegemoet.