Maandagochtend 08:00 uur word ik voorgesteld aan 'mijn' truck. Na een paar korte instructies bestijg ik mijn ijzeren paard. Samen zoeken we het pad naar het bewuste aardappel land. Jint blijft achter in de loods. Na het land door gestoken te hebben met de rooier, mag ik me als eerste naast de rooier begeven om de aardappelen op te vangen. Dat ging best goed voor de eerste keer! Ik zit vrij vol, en ben geen aardappelen verloren. Jaap legt me tussen neus en lippen even uit welke weg ik terug moet, want dat mag niet over dezelfde weg terug waar ik vandaan gekomen ben. Fijn! Hier komen mijn topografische tekortkomingen uiteraard goed naar boven. Ik ben gelijk de weg kwijt. Alles loopt hier in een vierkant. Alle wegen zijn 800 meter lang. Erg handig, maar ook erg onhandig, want alles lijkt op elkaar! Ik sta op het kruispunt waar 112 en 94 elkaar kruizen. Ik besluit Jint te bellen, want logisch tellen kan ik wel, en waar het noorden en zuiden zich begeven weet ik dankzij de fel schijnende zon ook. “Hai pop, ben de weg al kwijt hoor.” zeg ik gefrustreerd. Waarop ik op de andere kant vol medeleven hoor “Geeft niet pop.”
We worden die donderdagochtend 08:00 uur verwacht op het bedrijf. Daar aangekomen is het de bedoeling dat we vast alle spullen voor het aardappelrooien klaar gaan zetten. Eindelijk iets nuttigs doen. Al gaat alles de gehele dag op een slakkentempo en wordt het werk regelmatig afgewisseld met koffie en eeuwenlang overleg. We hebben eind van de dag iets gedaan én het is nog iets zichtbaars ook.
Omdat de heren nog druk aan het bonen rooien zijn, krijgen we een warmhoudtas mee, gevuld met eten om mee te nemen naar het land. Al daar nuttigen we het voedsel, leunend tegen een auto, op het land. Na het eten brengen we de tas weer naar Tina, waarna we ons weer begeven naar ons 'romantisch' stulpje. Zou er toch niet aan moeten denken hier alleen te moeten bivakkeren. Omdat het binnen praktisch leeg is, is het net een spookhuis uit een thriller. Gelukkig is mijn grote, sterke beer bij mij. We brengen de avond door met wat kaarten en zoeken rond 21:30 uur, uit ellende maar weer ons bedje op. Die nacht word ik uiteraard weer regelmatig wakker door overmatig slaap.
Dinsdag 4 september 2012:
Deze dag verblijf ik op de stal waar ik ook al eerder ben geweest. Zowel de staleigenaar als een aantal paardeneigenaren zijn oprecht geïnteresseerd in een aantal van onze paarden.
We bekijken daarom wat videofilmpjes en er worden over en weer wat vragen gesteld. De agenda’s worden bij elkaar gelegd om een afspraak te maken voor de maand oktober.
Dit wordt een drukke maand, want dan is ook de China Horse Fair in Beijing waar onze stal wederom met een stand zal staan. Het is even puzzelen en meten maar we komen tot een datum eind oktober.
’s Middags geef ik nog een aantal trainingen waarna ik vrij vroeg naar het hotel ga, dit omdat ik woensdag vroeg op moet om nog bij een andere stal langs te gaan en eveneens mijn vlucht vertrekt naar Shanghai. Uiteraard eten we voor die tijd nog uitgebreid ter afscheid.
Hier al weer een aanvulling van mijn belevenissen!
Arme dames
's Nachts word ik toch weer diverse keren wakker. Jint slaapt
Integendeel en uiteraard dankzij de drank in 1 stuk door. Om 06:30 uur
ben ik al klaar wakker. Ik besluit naar Tiemen en Uilco te gaan in hun 'Mobile Home' en koffie te zetten. Tiemen schuift gezellig aan. Ik
doe ondertussen wat dingetjes op de laptop en telefoon als Uilco om
07:30 uur van zijn kamer de woonkamer binnen stormt. Hij schijnt zich
verslapen te hebben, maar een uurtje of 2...! De heren in het
gezelschap kunnen er om lachen, ik denk alleen maar aan die arme
koeien met hun volle uiers. Heren schijnen zich daar niks bij voor te
kunnen stellen. Ik ben geneigd ze te confronteren over hoe ze altijd
zeuren over hun eigen druk, maar besluit toch maar, weliswaar met
pijn en moeite, mijn tanden op elkaar te zetten.
Na de koffie en broodjes stap ik onder de douche. Na het douchen besluit
ik toch nog even een uurtje te gaan liggen. Dit uurtje worden er 2,
maar die kon ik wel even gebruiken. Ik fris me opnieuw op waarna we
met z'n vieren wat gaan eten in Ponoka. Bij de Boston Pizza, besluit
ik deze 3e keer toch iets heel anders te nemen. De 3 heren genieten
van hun spareribs, maar omdat ik niet van afkluiven houd, neem ik
kip, echter deze keer met noedels. De lunch is me te machtig, maar er
wordt me heel standaard gevraagd of ik het wil 'doggie baggen'. Omdat
dat hier heel gewoon is, besluit ik daar maar mee in te stemmen, tja
weg gooien kan altijd nog.